Tuesday, November 1, 2016





                           ΚΟΡΦΙΑΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ 2015-16 
                                            ΒΡΑΒΕΙΟ 
                               ΜΙΝΩΣ ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ 


       Για τη παράσταση "
ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ " του Γ. Χριστοδουλου, Σκηνοθεσία Μάγκη Μοτζολή, Σκηνικά-Κοστούμια Ανδρέας Σαραντόπουλος, Φωτισμοί- Βίντεο Κ. Κιμούλης, Μουσική Γιάννης Κότσιρας. Παίζουν οι : Θεόφιλος Βανδώρος ( Ιων Δραγούμης ), Τζένη Καλλέργη  (Πηνελόπη Δέλτα ), Γιώργος Σίσκος ( Εμ. Μπενάκης), Ράσμη Τσόπελλα ( Μαριάνθη ).
     Θέατρο της Ημέρας . 
     Το έργο παίχτηκε για δεύτερη χρονιά ενώ στο ρόλο του Εμ. Μπενάκη αρχικά έπαιξε ο κ.  Ντίνος Καρύδης.

Thursday, September 1, 2016

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥ Χ




           ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 
     ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥ Χ 


       Με κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια και γρύλλισε " Τις νύχτες πιά τις φοβάμαι … 
  Ποιός ??? εγώ … Φοβάμαι, τρέμω μόλις μένω μόνος μου … νοιώθω πως θα ξεπηδήσει απ' τις γωνιές ο εαυτός μου και θα μου ζητήσει το λόγο … θα με καθίσει στο σκαμνί … κι εγώ δε θα ξέρω τι να του πώ … αυτό με κάνει και τρέμω …"
    Περισσότερο μάντευα παρά άκουγα τα λόγια του. Ηταν σαν ένας ρόγχος. Μια μπερδεμένη κραυγή ανάκατα με βήχα, βόγγους και λυγμούς.
    Με πόναγαν όσα έλεγε. Μαχαιριές ήταν η κάθε του λέξη. Κάθε μιά μού  'σκιζε τη καρδιά.
 " Στάσου ρε φίλε" είπα "εσύ πάντα κράτησες μια στάση ζωής… πάντα συνεπής … απόλυτα δοσμένος στις ιδέες σου … Γιατί τώρα νοιώθεις πως ο ίδιος ο εαυτός σου θα έρθει να σου ζητήσει λογαριασμό ? " 
   " Οχι ! όχι  λογαριασμό ούτε κάν δικαιολογίες ... μονάχα θα με ρωτήσει ξανά και ξανά τι έκανα για την Αγάπη … Καταλαβαίνεις ? " κι έπειτα ξέσπασε σε ένα βήχα σπασμό ατέλειωτο …
   Ανοιξε η πόρτα κι η Μαγδα μπαίνοντας μου 'ριξε μια ματιά σκέτη φωτιά …
   Δε μου μίλησε κι έτσι έφυγα σα κλέφτης μεσ' τη νύχτα …
   Στο δρόμο το μυαλό μου πέταξε σε χρόνια παλιά, σε διαλόγους και σε καταστάσεις με πρόσωπα που νόμιζα πως είχα πια ξεχάσει.
   Τότε που μέσ' τη βάρκα έξω απ' το λιμάνι της 
Βεγγάζης, εγώ κι αυτός βρεθήκαμε αντιμέτωποι με έξη περίεργους και αποφασισμένους να μας πάρουνε τα "πράγματα". Είχε ένα Τοκάρεφ κρυμμένο στο 
 πλευρό του κι εγώ κράταγα μονάχα ένα στιλέττο όλα τ' άλλα μας τα 'χαν πάρει οι Ρώσοι πριν ανεβούμε στο καράβι να φορτώσουμε και βέβαια "ξεχάσαν" να μας τα επιστρέψουν … Επειτα με τη δουλειά και το ρολόϊ να τρέχει ούτε και που σκεφτήκαμε να τα ζητήσουμε πίσω. Θα φεύγαμε μόνοι μας έτσι ήταν η συμφωνία. 
     Πηδήσαμε στη βάρκα μαζί με τα δυό τελευταία κιβώτια στείλαμε πίσω το τσιγκέλι του γερανού και φύγαμε για την ακτή όταν γέμισε το κατάστρωμα με μπράτσα …
   Είχαμε ήδη απομακρυνθεί αρκετά και το πλοίο έφευγε για άλλα λιμάνια , άλλες ακτές, άλλους "τσιγαράδες" …
  Οι μάγκες είχαν κρυφτεί κι ορμήσανε σα πίστεψαν πως θα μας αιφνιδιάσουν.
   Είμασταν χρεωμένοι με τα πράγματα και τα έξη "παλληκάρια " ξέρανε τι κάνανε. Θα τα 'χαν κανονίσει με το καπετάνιο. Μάλλον θα το 'χαν ξανακάνει αν κρίνω απο την άνεση τους … Ο,τι κι αν γινόταν εμείς είμασταν υπέυθυνοι.
   Ολοι θα πίστευαν πως βουτήξαμε το φορτίο και τη κάναμε για πάρτη μας … 
  Σιγά μη βρίσκανε και τίποτα απο τα σώματα μας … Τα νερά είναι γεμάτα καρχαρίες και οι γλάροι και τα θαλασσοπούλια φροντίζουν μαζί με τα καβούρια για τα υπόλοιπα…
    Εκεί τον είδα και τον θαύμασα…
    Είναι πράγμα αφύσικο, παράξενο η ξαφνική έκρηξη της βίας … Η μάλλον έτσι μας έχουν μάθει να πιστεύουμε. 
   Κι όμως στη πράξη είναι τόσο ιδιαίτερη, τόσο ντελικάτη και μοναδική που μένεις άφωνος σα να βιώνεις τη γέννηση ενός έργου Τέχνης… 
     Κάπως έτσι δημιουργούνται τα ποίηματα, οι πίνακες ζωγραφικής , τ' αγάλματα … η Τέχνη … και βέβαια έτσι γίνονται οι μεγάλες Μάχες .
    Μέσα σε μια έκρηξη Δημιουργικής Οργής …
   Μια Οργασμική Μανία της Φύσης Ξεπετιέται
   κι έρχεται να Λάμψει φωτιά πρωτόγνωρη αρπάζοντας το Νού σε μια παγίδα …
  Το ίδιο κι ο Νάσος, θαύμα της Φύσης, Εκτελεστής - Δημιουργός, χύμηξε στο έργο κι άρχισε τελειώνοντας πρίν καλά καλά το καταλάβουν οι ίδιοι εκείνοι που μας απειλούσαν … 
    Σίγουρα καθώς πυροβόλησε έναν ψηλό σγουρομάλλη που κράδαινε μια σπάθα ( Μασεττα τις λένε θαρρώ ), ακόμα το σαρκαστικό χαμόγελο δε θα 'χε προλάβει να μετατραπεί σε γκριμάτσα απόλυτου τρόμου…
   Οι υπόλοιποι είχαν αυτή την έκφραση αν και με ταχύτητα δαιμονική άρπαξε δυό ακόμα ενώ κι εγώ χωρίς να το σκεφθώ βρέθηκα να 'χω μπήξει το στιλέττο στο λαιμό ενός κοντού γεροδεμένου που με είχε βουτήξει απ' το λαιμό … Τους άλλους δυό δε πρόλαβα να δώ παρά μονάχα όπως λυτρώθηκα απ' τη θανάσιμη λαβή του παρ' ολίγον στραγγαλιστή μου, ο Νάσος τους έσπρωχνε απο τη κουπαστή στη θάλασσα…
   Ενας παφλασμός κι ύστερα … τίποτα …
  Μονάχα το αίμα που γευόμουν … μαζί με τον ιδρώτα μου … πικρό, αρμυρό κι αντάμα χαλαρωτικό … Ξαναπήρα αναπνοή και τότε ένοιωσα πως ίσως ήταν κι η πρώτη ανάσα μου για την υπόλοιπη ζωή που χρώσταγα στο Νάσο …
     Ναί … για την Αγάπη … θυμήθηκα τα λόγια του .
    Δώσαμε πολλές μάχες μαζί απο τότε κι ακόμα πιό πολλές φορές γιορτάσαμε με φίλους ακόμα και μ' εχθρούς …
     Ποτέ όμως δε ξέχασε εκείνη τη μικρή κοπέλα στο Παρίσι … πως τη λέγανε ? 
   Εντίτ … Ναι !!! Edith !!! Μια ξανθιά χορεύτρια που γνωρίσαμε στο Μπουλβάρ Κλισύ σε ένα μαγαζί με τα πιό όμορφα στρίπτήζ … Η Εντίτ ξεχώριζε απο όλες τις άλλες … Απο τη πρώτη μέρα μείναμε μαζί στο σπίτι που είχα νοικιάσει στο Σταθμό του τραίνου … Gare du Nord … για την ακρίβεια ανάμεσα στους δυό σταθμούς του Βορρά και του Νότου . Απο το παράθυρο μου έβλεπα το Νότο, η Είσοδος του κτιρίου φάτσα στο Βορρά. Τέλειο σπίτι …
   Εκεί για πρώτη και τελευταία φορά είδα το φίλο μου να μοιάζει … "ξεχασμένος " , ίσως κάποιος άλλος θα το 'λεγε "ευτυχισμένος" …
  Η Εντίτ μαγείρευε όπως μπορούσε κι ήταν αστεία με τη μυτούλα της να ζαρώνει όταν καιγόταν το φαϊ … Μετά όλοι μαζί τρέχαμε να προλάβουμε το Ινδικό εστιατόριο " Omar Kayam " πρίν κλείσει η κουζίνα του και δε μπορεί να μας σερβίρει …
   Ηταν χαρούμενος κι εγώ πέρναγα μια όμορφη περίοδο ξανά με τη Λουσίλ την Αμερικάνα … Με είχε βρεί εκείνη όπως πάντα … ερχόταν με έβρισκε, περνάγαμε κάποιες βδομάδες κι έπειτα ένα σημείωμα συνήθως πάνω στο κρεββάτι… " Θα τα ξαναπούμε Ντάρλινγκ "…
     Υστερα μας καλέσανε για μια συνάντηση …
 παράξενη βραδυά … 
   Η Εντίτ θα πήγαινε να δεί τους δικούς της στη Νορμανδία κι εμείς θα τη βρίσκαμε μετά απο δυό μέρες…
     Ποτέ δε γυρίσαμε στο ίδιο σπίτι κι ούτε ξαναβρεθήκαμε με την Εντίτ … αν τη λέγανε έτσι … 
  Πολύ καιρό μετά η Λουσίλ μου είπε πως την είχε δεί να μιλάει έξω απο το σπίτι με ένα ψηλό ξερακιανό που οδηγούσε μια Μερσεντές …
    Ο Νάσος δε ξαναμίλησε γι' αυτήν ούτε κι εγώ τον ρώτησα αν τη σκεφτόταν που και που …
    Ως τα σήμερα … 
    " Θα με ρωτήσει … Τι έκανα για την Αγάπη … "  αντηχούσε στ' αυτιά μου μέχρι που έφτασα στο σπίτι …
    Εκλεισα τη πόρτα … κοίταξα τους τοίχους, έψαξα με τα μάτια τις πιό σκοτεινές γωνιές και μετά άνοιξα ένα μπουκάλι Jack Daniel's …
    Στο πάτο του ποτηριού μέσα στο φακό το παραμορφωτικό του αλκοόλ … σ' ένα ρυθμό ενός μπλούζ στεκόταν η Φευγαλέα της Οπτασία με την ίδια ερώτηση στα σιωπηλά της χείλια …
  " ΕΣΥ τι έκανες για την Αγάπη ? " 

         ΕΓΧΡΩΜΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ 
          1-2 Σεπτεμβρίου 2016