37 Χρόνια Μετά

Ημουν 13 άμιση ετών και είχα μόλις πρίν δύο ή τρείς μήνες αρχίσει τη δευτέρα Γυμνασίου. Το προηγούμενο Φεβρουάριο είχα ζήσει, περισσότερο από αφηγήσεις τα γεγονότα της Νομικής. Με υπερένταση είχα παρακολουθήσει τις αφηγήσεις της αδελφής μου που τότε ως κλασσικη χορεύτρια της Λυρικής Σκηνής καθημερινά περνούσε από δίπλα μιάς και οι πρόβες της στεγάζονταν σε ένα χώρο επί της οδού Ιπποκράτους. Επίσης από τις εφημερίδες της εποχής που λόγω μιάς κάποιας χαλάρωσης της λογοκρισίας δημοσίευαν ρεπορτάζ και άρθρα για την κατάληψη της Νομικής Σχολής και τη βίαιη καταστολή της με την εισβολή της Αστυνομίας μέχρι τη ταράτσα του κτιρίου. Οι συλλήψεις , το κυνηγητό αλλά και η διαμαρτυρία των φοιτητών που θέριεψε, τα συνθήματα, η γενικευμένη αντίσταση της Νεολαίας με είχαν με κάποιο τρόπο προετοιμάσει για να βιώσω τη "μετάλλαξη" που συντελέστηκε μέσα μου τη νύχτα της 17ης Νοεμβρίου 1973 όταν από παιδί έγινα άντρας.

Η προετοιμασία όμως αυτή ήταν εντελώς υπόγεια, βουβή επιφανειακά όλα συνέχιζαν "κανονικά" . Σχολείο, φροντιστήριο, μαθήματα Κιθάρας , Βόλλευ στο Πανελλήνιο και το καλοκαίρι διακοπές. Ανήσυχοι μήνες, ένα μεσημέρι στη παραλία της Βουλιαγμένης έκπληκτος άκουσα πολλές νεανικές φωνές από μια μεγάλη παρέα να τραγουδάνε Θεοδωράκη ! Εντυπωσιάστηκα από το θάρρος τους . Ολοι γνωρίζαμε πως αυτά τα τραγούδια " απαγορεύονταν". Στο σπίτι ο πατέρας μου όταν έβαζε το δίσκο στο γραμμόφωνο πάντα έκλεινε καλά τα παράθυρα και ποτέ δεν τα είχα ακούσει δυνατά. Οι ενθουσιώδεις φωνές της αυτοσχέδιας χορωδίας των νέων της παραλίας μου φάνηκαν εκκωφαντικές. Ενοιωσα ρίγος στη σκέψη πως "αυτοί " δεν φοβόντουσαν !!!

Και 'εφτασε εκείνη η Δευτέρα και μετά η Τρίτη όπου όλα τα παιδιά στο φροντιστήριο Αγγλικών "ξέραμε", δεν ξέρω πως, ότι στο Πολυτεχνείο " είχε ξαναρχίσει" ... ότι εκεί "κάτι μεγάλο" γινόταν και ότι οι πόρτες είχαν "ανοίξει" ... Το βράδυ στο σπίτι έψαχνα σα τρελλός να βρώ τη συχνότητα τού ραδιοσταθμού των "παιδιών", στο μυαλό μου η παρέα των νέων της παραλίας είχε απόλυτα ταυτισθεί με εκείνους που "άνοιξαν" τις πόρτες του Πολυτεχνείου. Ηταν τα ίδια παιδιά ... οι ίδιες όμορφες κοπέλλες ... τα ίδια γεμάτα ένταση πρόσωπα που τραγουδούσαν .... δίπλα στη θάλασσα ... δε ξέρω ίσως και να φορούσαν ακόμα και τα μαγιώ τους και ας 'εκανε ήδη κρύο... ένα σεξουαλικό σκίρτημα ήρθε να ενωθεί στις γεμάτες ένταση αισθήσεις μου... όλα μαζί ... ήθελα και εγώ να τραγουδήσω ...

Κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα ακούστηκε μια γεμάτη παράσιτα φωνή να μιλάει ... και μετά παράσιτα και πάλι τραγούδια που μερικά δε τα ήξερα αλλά ήταν σα να τα άκουγα όλη μέρα... τα χείλια μου ακολούθησαν ψελίζοντας ... η καρδιά μου χτύπαγε τόσο δυνατά... και συνθήματα ... και ονόματα που ως τότε όταν κάποιος τα χρησιμοποιούσε ασκώντας κριτική χαμήλωνε τη φωνή ... Κατω Η Χούντα ... Ελευθερία ... Κάτω ο Παπαδόπουλος ... Εξω οι Αμερικάνοι ... και επαναλαμβανόμενα τα πιο μαγικά λόγια ... ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ... ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ... ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ... ΚΑΙ άλλα τραγούδια και παράσιτα πολλά παράσιτα ... τραγούδια, συνθήματα παράσιτα έγιναν μιά μελωδία που με παρέσερνε και έτσι ... άρχισα και εγώ να ανδρώνομαι και να τραγουδάω ... αλλα δε το είχα καταλάβει ακόμα ... τραγούδαγα τραγούδια που δεν ήξερα μέχρι που τα πρωτοάκουσα εκείνο το βράδυ... όμως απλά ενεργούσα και ένοιωθα ανάμικτα αισθήματα ...ακόμα και λίγο ντροπή ... σα να είχα βρεθεί για πρώτη φορά με γυναίκα ... αλλά ακόμα δε είχα αυτή την εμπειρία ... παράσιτα, συνθήματα και Ελεύθερες Λέξεις ... μέσα μου άρχισε να δονείται ένας παλμός ... ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ...

Ο μικρός γεμάτος παράσιτα ραδιο σταθμός λίγο λίγο βασανιστικά βελτιώθηκε. Ραδιο Πειρατές από όλη τη Αθήνα όπως μάθαμε αργότερα προσφέρθηκαν να αναμεταδίδουν το σήμα και να ενισχύουν τη συχνότητα. Οι ειδήσεις καταιγιστικές Κατάληψη στη Πάτρα στο Πανεπιστήμιο ... Κατάληψη στη Θεσσαλονίκη ... από τα Μέγαρα εξεγερμένοι αγρότες ετοιμάζονται να κατέβουν με τα τρακτέρ τους στο κεντρο της Αθήνας να ενωθούν με τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου ... δε μιλάμε πια για φοιτητές ... οι μαθητές είχαν φτάσει και στην αίθουσα Γκίνη γινόταν συνέλευση μαθητών ... στα μεγάφωνα συνέχεια αναμεταδιδόταν ο ραδιο σταθμός ... η φωνή του Μήτσου ... δε τον ήξερα ... αλλα μου είχε γίνει αδελφός ... φωνή της συνείδησης ... δε ξεχώριζες από τους άλλους ... όλοι θέλαμε Ελευθερία ... χωρίς περιορισμούς ... η Χούντα ήταν τόσο πίσω στο παρελθόν που αποτελούσε μια κακή ανάμνηση... Μιά Γιορτή της Ελευθερίας ... κορίτσια και αγόρια που συζητούσαν, μάλωναν , συνεργάζονταν , αγαπούσαν , πάλευαν και τραγουδούσαν για την Ελευθερία ... και κόσμος ... συνέχεια πιο πολύ κόσμος ... από όλες τις γειτονιές της Αθήνας ... και από αλλού ... Η φωνή του Πολυτεχνείου καλούσε τους πάντες ... η φωνή της Ελευθερίας μας μάγευε ...

Ταυτόχρονα η ίδια αυτή φωνή και η συρροή του κόσμου είχε ξαφνιάσει το καθεστώς . Μουδιασμένοι στρατιωτικοί απέφευγαν να φορέσουν τις στολές τους και είχαν κλειστεί στα σπίτια τους η στις μονάδες τους. Φυσικά το τέρας με τις συσκευές του ετοίμαζε τις κρεατομηχανές και αν πρόσεχες μπορούσες να το ακούσεις από τα Εγκατα της Γής, βαθειά κάτω, από τα Τάρταρα να ακονίζει τις λεπίδες . Τα τραγούδια μου πολλές φορές ανάμεσα στα παράσιτα διακόπτονταν στιγμιαία μόνο από μεταλλικούς ήχους καθώς οι γεμιστήρες σφαλίζονταν και το κλείστρο ανοιγόκλεινε .

Ενας ατέλειωτος χορός όπου είμασταν όλοι ένα αλλά και για πρώτη φορά νοιώθαμε πως ήμασταν μοναδικοί και πως η ζωή έχει αξία ... Απόψεις, στρατηγικές, γεωπολιτικές συζητήσεις που κατέληγαν σε ερωτικές εξομολογήσεις ... μελωδίες που εναρμονίζονταν μαγευτικά και κατέληγαν σε ένα θούριο της Ελευθερίας.

Σύννεφα δακρυγόνων και φωτιές που τα διέλυαν ρίχναν τις ανταύγειες τους σχηματίζοντας ένα θέατρο σκιών και οι χουντικοί στο ρόλο του Ξεμωραμένου Νταβατζή ... ¨ολοι ξέραμε πως δε θα αργούσε για πολύ ακόμα ... γιορτάζαμε με όλη μας τη καρδιά και με μια ωριμότητα πρωτόγνωρη ετοιμαζόμασταν για τη σκηνή της μεγάλης αντιπαράθεσης . Νοιώθαμε Ανίκητοι ... Ειμαστε Ελεύθεροι ...

Αίμα ... ποτάμι αίμα ... γάζες, βογγητά, βουβός πόνος ... κραυγές ... Φωτιά Παντού Φωτιά...

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ... ... ...

Προβολείς εκτυφλωτικοί ... Κάννες ... στολές ... όπλα που φτύνουν μολύβι καυτό ... και κορμιά ... νεανικά κορμιά γεματα ζωή ... ΑΙΜΑ ... ΑΙΜΑ ... ΑΙΜΑ...

Ο Μητσος με βραχνή φωνή ... ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΨΗ ... ... ...

ΕΡΠΕΙΣΤΡΕΣ ,,, μεταλλικοί Κρότοι ,,, κοφτές εντολές και υστερικές βρισιές " Πόρνη Μαλλιάδες ήθελες εεε " μια γυναικεια κραυγή .... ένα καδρόνι με καρφιά χτυπάει με δύναμη ένα κεφάλι ... κοφτές εντολές ... βρισιές ... και ανάμεσα, ακόμα συνθήματα αλλα και τρέξιμο ... τα πόδια φτάνουν στη πλάτη ... μια μάντρα ... κάγκελλα... τρέχω ... για τη ζωή μου ...

μάτια με παγωμένα δάκρυα και αποφασιστικότητα ...

Ξημέρωσε στη Πλατεία Αμερικής ... ξημερωσε στα Ιλίσια ... ξημέρωσε κάποια στιγμη ΝΑΙ ...

ξαστερια ΞΑΣΤΕΡΙΑ

Μετα , τα υπόλοιπα τα ξέρουμε όλοι μας , 1974 επιστροφή από τις εξορίες και τις φυλακές .

Πρώτος σταθμός το Πολυτεχνείο ... ένα λουλούδι για εκείνα τα μάτια ... τα ελεύθερα .

Κάθε 17 του Νοέμβρη τραγουδάω ακόμα εκείνο το χαοτικό σκοπό .

ΤΡΑΓΟΥΔΑΩ .....................................

....................

Υ.Γ. Για εκείνα τα Μάτια ...